جراحی ستون فقرات

جراحی ستون فقرات با حداقل تهاجم (MIS) اولین بار در دهه ۱۹۸۰انجام شد، اما اخیرا پیشرفت های سریع در آن رخ داده است. پیشرفت های فن آوری، جراحان ستون فقرات را قادر به انتخاب بیمار و درمان مجموعه ی در حال تحول از اختلالات ستون فقرات، مانند بیماری دژنراتیو دیسک ، فتق دیسک ، شکستگی ها، تومورها ، عفونت ها، بی ثباتی و بدشکلی می کند.

یکی از نقاط ضعف مربوط به جراحی های باز لومبار (پشت) عبارت است از آسیبی که در نتیجه ی برش ۵ الی ۶ اینچی رخ می دهد. دلایل احتمالی زیادی برای آسیب به بافت سالم وجود دارد:

تشریح عضلات و به عقب کشیده شدن آن برای ظاهر شدن ستون فقرات به منظور جراحی (که منجر به ایجاد زخم و بافت فیبروتیک می شود)، نیاز به سوزاندن (کوتر کردن) رگ های خونی و لزوم خارج کردن استخوان. ایجاد اخلال در آناتومی طبیعی ستون فقرات برای تسهیل فشار زدایی اعصابی که تحت فشار هستند و قرار دادن پیچ و دستگاه هایی به منظور ایجاد ثبات در ستون فقرات. این رویداد ممکن است منجر به بستری طولانی مدت در بیمارستان (تا پنج روز یا بیشتر)، درد و دوره های طولانی مدت بهبود، نیاز به استفاده از مسکن بعد از عمل، از دست دادن مقادیر زیادی خون در عمل و خطر ابتلا به عفونت بافت شود.

 MIS به منظور درمان اختلالات ستون فقرات با دخالت کمتر در عضلات ایجاد شد. این می تواند منجر به بهبودی سریع تر، کاهش مقدار خون از دست رفته در عمل و سرعت بازگشت بیمار به عملکرد طبیعی شود. در برخی از روش های MIS، که به "جراحی سوراخ کلید" نیز معروف است، جراح از یک اندوسکوپ کوچک استفاده می کند که دوربینی به انتهای آن وصل شده است. این اندوسکوپ از طریق برش کوچکی وارد پوست می شود. دوربین، نمای درون بدن را برای جراحان فراهم می آورد و امکان دسترسی به منطقه آسیب دیده در ستون فقرات را امکان پذیر می کند